Global Research,
[Scorrere verso il basso per leggere la versione originale in turco di questo articolo.]
Nel 1938, il primo ministro britannico Chamberlain e la sua delegazione pensavano di aver convinto il furioso Hitler a fare la pace con l'accordo firmato nell'edificio "Führerbau" (Casa del Führer), dove passarono in una calda e fresca giornata autunnale, respirando l'aria pulita della Baviera.
Il “Patto di non aggressione sovietico-tedesco”, firmato dal ministro degli Esteri tedesco Ribbentrop e dal ministro degli Esteri sovietico Molotov a Mosca il 23 agosto 1939, fu un po’ più duraturo, arrivando fino al 1942.
Gli imperialisti sono famosi per non mantenere le promesse.
Veniamo alla storia recente.
L'imperialismo statunitense e i suoi alleati europei, che avevano dilaniato la Jugoslavia con "la guerra civile" iniziata tra il 1992 e il 1995 (indossando gli stivali di Hitler dopo il 1945), firmarono un accordo di Dayton che ticchettava come una bomba a orologeria alla fine di sanguinose lotte.
L'accordo, firmato il 21 novembre 1995 presso la base aerea Wright Patterson di Dayton, Ohio, USA, aprì la strada a una nuova guerra, imponendo una "camicia di forza" alla Bosnia-Erzegovina e alla Serbia.
Nella guerra scoppiata in Kosovo nel 1999, questa volta gli aerei della NATO bombardarono Belgrado. Ancora oggi, i Balcani sono una polveriera pronta a esplodere da un momento all'altro.
Veniamo all'Ucraina.
Gli Stati Uniti e l'Inghilterra avevano già iniziato a investire nei simpatizzanti nazisti in Ucraina durante la Seconda guerra mondiale.
Negli anni '50, molti sostenitori nazisti ucraini "nazionalisti integralisti", come Ruzi Nazar, furono "reclutati" negli Stati Uniti e in Canada, insieme a kazaki e tatari di Crimea. Dopo il crollo dell'URSS, i piani furono messi in atto. Le rivoluzioni colorate spianarono la strada ai nazisti. La strada per la guerra fu aperta con il colpo di Stato di Majdan, sponsorizzato dagli Stati Uniti, nel 2014.
I nazisti ucraini iniziarono ad attaccare le persone di origine russa, soprattutto nel Donbass e a Odessa. La Russia continuò ad avvertire attraverso i canali diplomatici.
Infine, con la mediazione di Francia e Germania, furono firmati due accordi di “pace” che concedevano una parziale autonomia ai fronti di protezione dei russi in Ucraina: Minsk 1 (2014) e Minsk 2 (2015).
Il governo filoamericano di Kiev non se ne curò e, quando l'esercito russo entrò nella regione il 24 febbraio 2022, i nazisti ucraini avevano già massacrato 14.000 civili nel Donbass.
L'ex cancelliera tedesca Angela Merkel confessò nel 2023 ai famosi "operatori" telefonici russi Vovan e Lexus, che si presentarono come l'ex primo ministro ucraino Poroshenko e il suo segretario, che "gli accordi di Minsk furono firmati per dare tempo all'Occidente di fornire il sostegno necessario a Kiev".
A questo punto, i colloqui di pace tra Ucraina e Russia organizzati da Trump sfoceranno anche in un accordo che creerà il bozzolo di nuove guerre future.
Si possono leggere in questo modo anche i recenti colloqui Iran-Stati Uniti e Stati Uniti-Cina. Il cessate il fuoco tra Pakistan e India, dichiarato con la mediazione degli Stati Uniti, verrà sicuramente interrotto in un momento che si addice ai piani di Trump con la Cina.
L'“uomo bianco” imperialista che si considera superiore al resto del mondo ha sempre avuto la lingua biforcuta.
Il comandante vittorioso Mustafa Kemal Atatürk , che stracciò il Trattato di Sèvres, che pose fine all'Impero Ottomano nel 1920, dopo una sanguinosa guerra d'indipendenza, e lo sciolse come Repubblica di Turchia nel 1923, divenne oggetto di odio da parte dell'imperialismo occidentale. Ricordiamo le celebri parole di Lord Curzon, che ruppe la famosa compostezza britannica infuriandosi terribilmente per la firma che fu costretto a firmare a Losanna:
"Avete vinto la causa. Vi abbiamo dato quasi tutto ciò che volevate. Ma non dimenticate che un giorno avrete di nuovo bisogno del nostro aiuto. State prendendo il controllo di un Paese in rovina. Non volete migliorarlo? Questo ha i soldi (indicando il delegato americano) e io ho i soldi. Verrete, chiederete soldi e vi inginocchierete. Io tirerò fuori dalla mia tasca tutte le cose che avete rifiutato e ve le mostrerò. Poi, una per una, vi toglieremo la maggior parte delle cose di cui siete giustamente orgogliosi ora."Curzon aveva ragione.
Dal 1945, la Turchia, dopo aver accettato il servizio militare postbellico nel campo occidentale e aver abbandonato il kemalismo e i suoi interessi nazionali, è diventata inseparabile dalle porte degli Stati Uniti e dell'Inghilterra (Chatham House e London City).
La fondazione di Israele nel 1948 fu un disastro anche per la Turchia. Gli ebrei, che erano stati amici della Turchia per lungo tempo, erano ora sotto il controllo della geopolitica britannica e statunitense, sotto le mentite spoglie del "sionismo".
Gli Stati Uniti, che non firmarono Losanna, erano alla ricerca di una nuova Sèvres.
Sosteneva i reazionari con il pretesto della minaccia del comunismo e i separatisti con il pretesto della democrazia e dei diritti umani.
Il progetto Greater Middle East degli Stati Uniti è essenzialmente la rievocazione di Sèvres, al di là della modifica dei confini Sykes-Picot in Medio Oriente.
Non sapevamo come imbracciare le armi quando le parole pace e democrazia uscirono dalla bocca degli Stati Uniti e delle sue pedine.
Per primi, gli USA/NATO, che tentarono una guerra civile in Turchia negli anni '70, poi portarono sul tavolo la carta armena dell'ASALA e, non appena tutto fu finito, quella del PKK e del FETÖ nel 1984. 40 Abbiamo perso più di mille cittadini, abbiamo avuto migliaia di martiri.
La cosa triste è che, nel fare questo, la Turchia ha ricevuto un grande sostegno dal suo stesso sistema nervoso e interno. Come dicono gli anziani: "Se il ladro viene da dentro, la porta non si chiude!"
Veniamo alla conclusione: come si è concluso il cosiddetto Processo di pace/soluzione tra PKK e AKP, 2013-2015?
I 793 soldati che abbiamo perso a causa della terribile guerriglia urbana chiamata “Operazioni Hendek”, quando il PKK entrò in Turchia come forza occupante durante la fase di pace, furono solo una parte delle nostre perdite.
A questo punto stiamo ancora guardando lo stesso film e speriamo in un finale diverso.
Come ho detto prima, gli imperialisti sono famosi per non mantenere le promesse.
[Traduzione AI dall'articolo originale in turco (vedi sotto). Lievi revisioni a cura di Global Research]
*****
Savaşı Getiren Sahte Barışlar
1938 yılında İngiliz Başbakan Chamberlain ile heyeti, ılık bir taze sonbahar günü Bavyera’nın tertemiz havasını içlerine çekerek geçtikleri “Führerbau” (Führer’in Evi) binasında imzaladıkları anlaşma ile hızlı ve öfkeli Hitler’i barışa ikna ettiklerini düşünüyordu.
Çekoslavakya’nın Südet bölgesini işgal eden Adolf Hitler, Münih Anlaşması’ndan cayarak Çekoslavakya’yı tamamen işgal ettikten sonra Polonya’ya saldırdığında anlaşmanın üzerinden daha bir yıl bile geçmemişti.
23 Ağustos 1939’da Moskova’da Almanya Dışişleri Bakanı Ribbentrop ile Sovyet Dışişleri Bakanı Molotov tarafından imzalanan “Sovyet-Alman Saldırmazlık Paktı” ise biraz daha uzun ömürlüydü, 1942’ye kadar sürdü.
Emperyalistler verdikleri sözleri tutmamaları ile ünlüdür.
Biraz yakın tarihlere gelelim isterseniz.
1992-95 arasında çıkarttıkları iç savaşla Yugoslavya’yı parçalayan (1945 sonrası Hitler’in çizmelerini giyen) ABD emperyalizmi ve Avrupalı müttefikleri, kanlı boğuşmaların sonunda saatli bomba gibi tıklayan bir Dayton Anlaşması imzalattılar.
21 Kasım 1995’te ABD’nin Ohio eyaletindeki Dayton kentinde bulunan Wright Patterson Hava Üssü’nde imzalanan anlaşma Bosna Hersek ve Sırbistan’a giydirdiği “deli gömleği” ile yeni bir savaşın yolunu açıyordu.
1999’da Kosova üzerinden patlayan savaşta NATO jetleri bu kez Belgrad’ı bombalayacaktı. Bugün bile Balkanlar her an patlamaya hazır bir barut fıçısı konumundadır.
Ukrayna’ya gelelim. ABD ve İngiltere daha ikinci dünya savaşında Ukrayna’daki Nazi sempatizanlarına yatırım yapmaya başlamıştı. 1950’lerde tıpkı Ruzi Nazar gibi Kazak ve Kırım Tatarları’nın yanı sıra pek çok “Bütünlükçü Milliyetçi” Ukraynalı nazi yancısı ABD ve Kanada’da “işe” alınmıştı. SSCB dağıldıktan sonra planlar yürütmeye konuldu. Renkli devrimler Nazilerin önün açtı. 2014’teki ABD tezgahı olan Maydan Darbesi ile savaşın yolu açıldı.
UkroNaziler, Donbass ve Odessa başta olmak üzere Rus kökenlilere saldırılara başladı. Rusya sürekli diplomatik yollardan uyarılarını sürdürüyordu.
Sonunda Fransa ve Almanya’nın arabuluculuğuyla Ukrayna’daki Rusları koruyan önlere kısmi özerklik tanıyan iki “barış” anlaşması imzalandı: Minsk 1 (2014) ve Minsk2 (2015).
Kiev’deki Amerikancı hükümet bunları takmadı ve Rus ordusu 24 Şubat 2022’de bölgeye girene kadar Ukronaziler Donbass’ta 14 bin sivili katletmişti bile.
Almanya’nın eski Başbakanı Angela Merkel, 2023’te kendilerini Ukrayna eski Başbakanı Poroşenko ve sekreteri olarak tanıtan ünlü Rus telefon ‘işletmecileri’ Vovan ve Lexus’a “Minsk anlaşmalarının Batı’nın Kiev’e gerekli desteği sağlayabilmesi için zaman kazanmak amacıyla imzalandığını” itiraf edecekti.
Bugün gelinen noktada Trump’ın tertiplediği Ukrayna-Rusya Barış görüşmeleri de ilerideki yeni savaşların kozasını örecek olan bir anlaşmayla sonuçlanacaktır.
Son günlerdeki İran-ABD ve ABD–Çin görüşmelerini de böyle okuyabilirsiniz. ABD’nin arabuluculuğunda ilan edilen Pakistan-Hindistan ateşkesi de Trump’ın Çin ile hesabına uygun bir anda emin olun bozulacaktır.
Kendisini diğer tüm dünyadan üstün gören Emperyalist “beyaz adam” hep çatal dilli olmuştur.
1920’de “Palyatif” adam Osmanlı Devleti’ni sona erdiren Sevr anlaşmasını, kanlı bir kurtuluş savaşı sonrası Türkiye Cumhuriyeti olarak 1923’te yırtıp atan muzaffer komutan Mustafa Kemal Atatürk, batı emperyalizminin nefret nesnesi olmuştu.
Lozan’da atmak zorunda kaldığı imza yüzünden korkunç öfkelenerek ünlü İngiliz soğukkanlılığını bozan Lord Curzon’un o ünlü sözlerini hatırlatalım:
“Davayı kazandınız. Size istediklerinizin hemen hepsini verdik. Fakat unutmayınız ki bir gün gene bizim yardımımıza muhtaç olacaksınız. Harap bir memleket devralıyorsunuz. Bunu imar etmeyecek misiniz? Para bir bunda (Amerikan delegesini işaret ederek) bir bende var. Geleceksiniz para isteyeceksiniz, diz çökeceksiniz. Reddettiklerinizin hepsini cebimden çıkaracağım size göstereceğim. İşte o zaman, şimdi elde etmekle haklı olarak övündüklerinizin çoğunu birer birer elinizden alacağız.”
Curzon haklı çıktı. 1945 sonrası Türkiye, Batı kampında ileri karakol askerliğini kabul ederek Kemalizmi ve milli çıkarlarını terk ettikten sonra ABD ve İngiltere’nin (Chatham House ve London City) kapısından ayrılmaz oldu.
1948’de İsrail’in kurulması da Türkiye için bir felaketti. Eskiden beri Türk dostu Yahudiler artık “Siyonizm” kisvesiyle İngiliz ve ABD jeopolitiğinin emrindeydi.
Lozan’ı imzalamayan ABD, yeni bir Sevr’in peşindeydi.
Komünizm tehdidi bahanesiyle Gerici’yi, demokrasi ve insan hakları bahanesiyle Bölücü’yü destekledi.
ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi, Ortadoğu’da Sykes-Picot sınırlarının değişmesinin ötesinde, esasen Sevr’in yeniden sahneye konmasıdır.
ABD ve maşalarının ağzından barış ve demokrasi kelimeleri çıktığı anda silaha davranmayı bilmedik.
Önce 1970’lerde Türkiye’de iç savaş denemesi yapan ABD/NATO, devamında Ermeni ASALA ve o biter bitmez 1984’te PKK ve FETÖ kartını masaya sürdü.
ABD kuklası Öcalan’ın yarattığı korkunç terör sarmalında 40 binden fazla vatandaşımızı kaybettik, binlerce şehit verdik.
Acı olan ise bunları yaparken Türkiye’nin içinden, sinir sisteminden büyük destek almasıydı. Ne derler büyükler “hırsız içeriden olursa kapı kilit tutmaz!”
Yakınlara gelelim; 2013-15 arasındaki sözde Barış/Çözüm Süreci nasıl sona erdi?
Barış ayağına PKK’nın Türkiye’ye işgalci bir güç gibi girmesi ile “Hendek Operasyonları” adı verilen korkunç bir kent savaşı sonunda şehit verdiğimiz 793 askerimiz kayıplarımızın sadece bir kısmıydı.
Bugün gelinen noktada hala aynı filmi seyredip sonunun farklı bitmesini umuyoruz.
Her emperyalist “barış” gibi, bunun da sonucu daha öncekilerden farklı olmayacaktır.
Geldiğimiz yer yeni bir Sevr’den başka bir şey değildir.
Bu kirli pazarlıklar sonucu yapılacak yeni “anayasa”, tıpkı başkanlık rejimi gibi bizi oraya sürükleyecektir.
[Hüseyin Vodinalı 1992-94 yılları arasında ABD’de New York Institute of Technology’de gazetecilik ve TV yapımcılığı masteri yaptı. Aynı dönemde Anadolu Ajansı ve TRT’nin New York ve Birleşmiş Milletler muhabiri olarak görev yaptı. 1995’ten itibaren Türk ulusal TV kanallarında diplomasi ve savunma muhabiri olarak çalıştı. Türk Devlet Televizyonu olan TRT’de Dış Haber Şefi olarak görev yaptı. 2020’de TRT’den emekli oldu. Halen düzenli olarak Veryansıntv.com ve Dağarcık Türkiye haber ve yorum sitelerinde jeopolitika yazıları yayınlanmaktadır. “Covid 19 – Bir Virüsten Ötesi”, “Bir Vesayet Örgütü olarak NATO” ve “Epstein Skandalı – Mossad’ın Küresel Şantajı” isimli Türkçe yayımlanmış üç adet kitabı vardır.]
*
Click the share button below to email/forward this article. Follow us on Instagram and X and subscribe to our Telegram Channel. Feel free to repost Global Research articles with proper attribution.
Hüseyin Vodinalı completed master’s degree (MA) in journalism and TV production at the New York Institute of Technology in the USA between 1992-94. During the same period, worked as the New York and United Nations correspondent of Anadolu Agency and TRT. He worked as a diplomacy and defense correspondent on Turkish national TV channels since 1995. Served as the Chief of Foreign News at TRT, the Turkish State/Public Television. Retired from TRT in 2020. He still regularly publishes geopolitical articles on Veryansıntv.com and Dağarcık Turkiye, news and commentary sites. Author of three boks in Turkish: “Covid 19 – Beyond a Virus”, “NATO as a Mandate Organization” and “Epstein Scandal – Mossad’s Global Blackmail”.
Nessun commento:
Posta un commento